Big Island - zwemmen met dolfijnen

Zes uur in de ochtend geeft de klok aam en het is 'the day after'. Gisteren was ik van alles zo onder in de indruk dat het me niet zou lukken om een leuk reisverslag te schrijven. Alleen een leuk fotootje op Facebook en klaar. Want wat is het overweldigend geweest.

Als laatste van de vele excursies die ik geboekt had hadden we het zwemmen met dolfijnen nog op het programma staan. Na mijn zeeziekte verhaal bij de Napali Coast had ik er niet zo veel zin meer in en zag ik er zelfs een beetje tegenop. Daarnaast begon ik toch ook wel een beetje te twijfelen aan de organisator. Vanaf huis had ik immers alles al geboekt en betaalt maar bij alle voorgaande tripjes zag ik steeds veel folders en advertenties waarin zij zichzelf aanprijzen. En dat was bij dit tripje niet het geval.

We hadden om 7.45 afgesproken in een kleine haven, er was niemand. Op een gegeven moment komt er toch een autootje aanrijden en dat blijkt onze guide van vandaag te zijn. Een aardige dame van onze leeftijd. En wat blijkt nog meer .... we zijn de enige passagiers voor vandaag!!! Wow dat klinkt als muziek in onze oren. Het is mooie schip waar we mee varen en al snel als we de haven uitkomen zien we ze, de dolfijnen. Dat moment dat je die beesten uit het water ziet springen en soms recht omhoog en dan om zichzelf heen draaien, echt fantastisch!

We hadden vooraf de nodige instructies gekregen dus het was de flippers en snorkels aan en het water in. Het water is zo helder dat je al vanaf de boot diep het water in kan kijken. Eenmaal in het water geeft onze guide aan waar we heen moeten kijken en zwemmen. Daarnaast 'vraagt' ze aan de dolfijnen of ze zin hebben om te spelen. Dit doet ze door naar beneden te zwemmen, geen armen gebruiken, maar als een soort dolfijn door het water te bewegen. Je ziet dat ze al snel naar je toe komen. en zwemmen dat aan alle kanten om je heen en springen boven het water uit. Ik ben altijd van de vergelijkingen maar nu was het alsof ik een dolfinarium zwom maar dan zoveel dieper en met zoveel meer dolfijnen. Het waren steeds groepen van 20 of meer dolfijnen.

Onze guide had in mijn optiek wel verstand van haar werk. Wil graag met kleine groepen werken, vandaar dus geen folder en andere advertenties. En ze is van mening dat je de habitat van deze dieren absoluut niet mag verstoren. Dus niet te veel mensen op 1 locatie en respect hebben voor de dieren en hun omgeving. Zo mooi hoe ze dit doet! Zo draagt ze ook zorg voor de vele duizenden Humpback Whales die hier jaarlijks vanuit Alaska hun kindertjes ter wereld komen brengen maar ook voor het koraal. Het zeewater is op dit moment te warm waardoor het koraal aan het afsterven is, dit zie je doordat al het koraal wit is geworden. Dat houdt dus in dat het dood is gegaan. Het water heeft nog ongeveer drie weken de tijd om af te koelen en anders sterft al het koraal. Dat zou toch verschrikkelijk zijn! Ook de eerste Humpback Whale is op dit moment al gesignaleerd, jammer dat we die niet tegen kwamen ...

Maar terug naar de dolfijnen, die zwemmen natuurlijk veel sneller dan dat wij doen. Het was dus regelmatig in de boot terug en weer verder varen. Op een gegeven moment zijn we weer ergens en zie ik onder me ineens een enorm grote mantra verschijnen. Ook dat is weer zo'n moment dat je denkt dat ik dit mag meemaken. Zo overweldigend!! De mantra met zijn mond wijd open om visjes en plankton te kunnen filteren d.m.v. zijn kieuwen. Niet veel later verscheen er zelfs nog eentje, onbeschrijfelijk mooi.

Na ons boottripje zijn we met de auto nog naar Puuhonua O Honaunau National Park gereden. Dit is een soort openluchtmuseum waar je kan zien hoe de mensen vroeger leefden.

Doordat het een snikhete dag was zijn we hierna doorgereden naar Kealakekua bay. Deze bay staat er om bekent dat er veel groene schildpadden zwemmen. En dat was nou juist waar ik al de hele vakantie naar op zoek ben! Het water en ja hoor al heel snel spotte ik recht voor de eerst schildpad. Het wordt misschien een beetje saai maar wat was dit mooi.

Dit was een ervaring die ik nooit meer zal vergeten!

Groetjes Bas en Diana